Kim ne derse desin,nerelerde vakit öldürürsek öldürelim buranın tadı bir başka.Blog için hazırlanmak,telefonla şipşak fotoğraf çekip yüklemeye benzemiyor.Önce bir proje belirliyorsun,onu yapıyorsun,yaptıktan sonra saatlerini harcayıp fotoğraf çekiyorsun.Yetmiyor,tüm o fotoğrafları bir bir kontrol edip düzenliyorsun.

Ne çok vakit alıyor değil mi? Eskiden hep böyleydik.İnstagram çıktı,mertlik bozuldu gibi.Ama orayı da seviyorum ben.Gerçekten şipşak boy gösterebileceğin bir yer.Hatta eskiden şikayet ederdim ben.Off derdim şu fotoğraf düzenleme işi neden bu kadar uzun sürüyor diye.Şu hale bak,özler olmuşum.


Eskiden takip edenler az çok huyumu suyumu bilirler.Mesela en sevdiğim şeylerin başında kutular gelir desem,çoğu takip eden,evet hatırlıyorum ben bunu der hemen.Bir buçuk sene önce başladığım kumaş kutu yapma sevdamda son nokta,bu bavul oldu işte.Tam olarak istediğim gibi olmasa da,bir hayli beğendim de.Yani ilk yapışa göre beğendim diyelim.



Aslında kumaş kutulara sevdalanmam bu küçük bavullar sayesinde oldu.Üzeri nakışlı bavul bir çanta arayışına girdiğimde gördüm ki,böyle bir şey yok.Olanlar normal,dekor amaçlı küçük bavulcuklar.Beğendiklerim de oldu elbet ama bir türlü üzerinde nakış olsun takıntımdan kurtaramadım kendimi.Bir buçuk senelik deneme,yanılma,yapma,bozma,zarar ,ziyandan sonra ortaya bunu çıkarabildim.Tabi ki üzerine ,nakış yolculuğuma başladığım,ilk yaptığım nakışı kondurunca epey de keyiflendim.




Ama tasarlamak sandığımdan çok daha fazla zamanımı aldı.Kapağını açıyorsun,iki parça bir çanta gibi görünüyor ama 21 parçadan oluşuyor bu sevimli şey.Her parça için ayrı kafa patlatmak ve hesaplamak gerekiyor.Ne yalan söyleyeyim üst kapaktaki iç bölüm haricinde çok keyif alarak yaptım.Her aşaması öğretici,zevkli ve neşeliydi.O üst iç kapak ise tam bir kabus gibi çöktü üzerime.İki kere ziyan olan nakış bir yana,olaydan soğumama neden oluyordu neredeyse.Çöpe giden nakışlarıma,kumaşlarıma ve kartonlarıma baktıkça,yok,beceremiycem galiba deyip mutfağa koşarak,kendimi kupa kupa kahveye vurmuşluğum çok olmuştur.



He, bitti de ne oldu? Süs.
Bu kadar uğraştım didindim ama süs olmaktan kurtaramadım maalesef.Evet yaptığım hesaplama hatası yüzünden kilit kısmında sorun oldu.Epey bir kafa patlattım kurtarabilir miyim diye ama şu anda elimde olan malzemelerle kurtuluşu olmadığına karar verdim.Olsun dedim,bağrıma bastım bende.Böyle seveceğim onu,olduğu gibi.



Bütün bu süreç  öyle eğlenceliydi ki,hemen ikincisine başlamamak için zor tuttum kendimi.Araya başka şeyler aldım ki,sıkılmayayım.Ama görünen o ki ikinci bavul da yolda.Bu kez tam olarak becerebileceğimi umuyorum.Yani inşallah :)


Bu kumaş kutu yapma günleri ilk başladığında,bavulun yanına bile yaklaşamayacağımı düşünüyordum.Tabi o zamanlar bir ev kadını olabileceğim fikri bile yoktu ortada..Zamanımın tamamını benim kontrol edeceğim,canım ne yapmak istiyorsa onu yapabileceğim şu anlar,gerçekten ulaşması çok zor bir hayaldi benim için.


Size de öyle mi oluyor bilmiyorum ama,ben yeni bir şey öğrenirken telaşlı,neşeli,stresli,umutlu,kaygılı ve mutlu oluyorum.Bütün bu olumlu ve olumsuz duygular nasıl bir arada var oluyor bilmiyorum ama süreçten öyle büyük keyif alıyorum ki,elimdeki iş bittiği zaman hafif buruluyorum sanki.Bu bavul işinde de böyle oldu işte.Bittiğinde ortaya çıkanı ne kadar sevdiysem de,bittiği için üzüldüm.Belki de bundan sebeptir,elimin hiç boş durmayışı.Sürekli yeni,değişik,bilmediğim şeyleri arayıp bulmayı,yapmayı sonra sıçramayı çok seviyorum.




Üç sene önce bulaştığım ve hala kendimi koparamadığım nakış,istikrar gösterdiğim tek konu oldu.Şimdi ise bavuluma olduğu gibi,her yere bir nakış kondurmadan yapamıyorum.Sanırım buna tutku diyorlar.Gerçekten de fena tutuldum ben bu nakışa.Aklımda sürekli bişeyler bişeyler.Hepsinin ucunda kıyısında mutlaka,küçük de olsa bir nakış.



Mesela on beş gün önce bebek saçı nasıl yapılıyor ki diye merak edip şu uyduruk bebeği diktim.Sırf saç yapabilecek miyim diye.Saçlar oldu da,bebek olmadı :) Yani zaman bol olunca,daldan dala atlamak pek de kolaymış.Ama elbette bu böyle sürüp gitmeyecek.
Önümüzde bir taşınma,şehir değiştirme olayı var maalesef.O zamana kadar,oyalanıp duruyorum.Taşınma işi bitip ev yerleştiğinde,bir kaç misafirim olacak Allah izin verirse,sonrasında ise çok sıkı bir program hazırladım kendime.Neredeyse sabahtan akşama,tam dolu bir program.Yıllardır ertelediğim,boşverdiğim,zamansızlıktan yapamadığım her şeyi koydum içine.

Gerisi için,sağlıkla yapmak nasip olsun diyorum.



Bir de rica etsem mesela,buraya kadar gelip okuduysanız,dönüp İnstagram'a yapmasanız yorumları.Buraya yazsanız,ne güzel olur.Hem bana motivasyon olur tekrar blog yazmak için.Zorlama gibi algılanmasın tabi,oraya yazdıklarınızı da büyük mutlulukla okuyorum.Ama buraya bırakınca tüm bu yapılanların karşılığı gibi oluyor,mutlu oluyor insan :)

Neyse,çok uzatmadan gidiyorum ben.

Mutlu,huzurlu geçsin akşamınız.

Öperim.