bir kadın doğuyor...

23:28 journey of my hands 38 Comments

mutlu geceler olsun....

bugün biraz demagojik bir yazı ve bunu anlatan görsellerle geldim karşınıza...eğer üşenmeyip de okursanız bakacağınız resimlerin anlamları kendini bir kaç kez daha katlayacaktır....

ben pek şikayet eden biri değilimdir...içinde bulunduğum durum ne olursa olsun onu anlamaya ve hayatıma onunla birlikte devam etmenin yollarını bulmaya daha çok işler kafam...kendimi böyle yetiştirdiğim için mutluyum...ah ahlanıp vah vahlanmanın faydası olmadığını,bir şey olduysa onu kabul edip yoluna ona rağmen devam etmenin çok yararını gördüm ....

yaklaşık 11-12 yıl önce bir gün resim yapmaya başladım ve bu yolda kimsenin beklemediği kadar hızlı ilerledim..hatta bir resim hocası benim henüz 3 aydır resim yaptığımı duyunca "ben öğrencileri bu noktaya getirmek için 3 yıl harcıyorum" demişti...

uzun yıllar hep içimdeydi resim...ve bir anda hayatımın merkezine oturuverdi...uzun yıllar resim yaptım ama sonra kendi kendime kızıp bırakıverdim...neredeyse 2-2,5 yıl hiç dokunmadım,onun dışında hep aralıklarla devam etti....

sonra 3 ay önce sol kulağımın %50sini kaybettim ve işte o zaman anladım aslında neye sahip oldugumu....

izleyenler bilir o dönemi...2 ay boyunca buraya gelmemiş,bir paylaşımda bulunmamıştım....2 ay kadar sonra mailler,telefonlar,mesajlar gelmeye başladı dön artık diye...ite kaka yeniden burada buldum kendimi....

itiraf ediyorum; eğer o dürtmeler olmasaydı belki de bir dönüş olmazdı...tekrardan hepinize teşekkür ederim desteğiniz için....

peki neden bu kadar uzun sürdü?

uzun sürdü çünkü o kulak kaybı yeteneğime mal oldu.....

sanırım kazadan 2 hafta kadar sonraydı..bir gece uyuyamadım,kalktım çalışma odama geçtim...onla şunla oyalanmaya çalıştım ama içim almadı...kağıt ve kalem beni çağırıyordu....hissediyordum...o kadar güçlüydü ki görmezden gelemedim....tepeye kaldırdığım defterlerimi  çıkarttım aldım önüme....ne çıkarsa diye başladım çizmeye ama çizemedim.....

çizdim ,sildim,çizdim,sildim,çizdim sildim.....saatlerce denedim ama olmadı....sonra ağlamaya başladım...yıllar vardır ki beni böyle ağlatan bir şey olmamıştır...sabaha kadar ağladım ve bekledim.....sanki geri gelecek gibi....ama gelmedi....

resim çizemiyor değildim...düz çizgi çizemiyordum...ve bir resmin çizgilerden oluştuğunu düşünürsek olayın büyüklüğü daha iyi algılanabilir...çünkü çizgi çizememek yazı da yazamamak anlamına geliyordu...ve hatta işimi bile etkiledi...çünkü dikiş de de problemler yarattı....

doktoru aradım...anlattım...kulakdaki arızaların bazı denge problemelrine sebep olabileceğini bunun için bir çocuk gibi bazı şeyleri tekrardan kendime öğretmem gerekebileceğini söyledi...

bir çizginin bu kadar önemli olabileceğini kim bilebilirdi ki? önemliymiş....çok önemliymiş....çünkü bu sadece çizgi demek değilmiş...bu herşeyi etkileyebilecek bir şeymiş...bu resim yapamamak demekmiş....bu yazı yazamamak,dikiş dikememek,boya yapamamak,düz bir hat izlemek isterken izleyememek demekmiş....bu hayatın her alanında farkında olmadan çok fazla kullandığımız bir şey demekmiş....

ayrıntılara çok girip de siz boğmak değil amacım ama sahip olduklarınıza bir bakın istedim....büyük şeyleri boşverin...evinizi,ailenizi,çocuklarınzı bir kenara koyun...yürümenize,yutkunmanıza,yazı yazabilmenize ve farkında olmadan yaptınız ama aslında öğrenmesi belki de yıllarımızı alan şeylere bakın....ve şükredin...

o iki ay çok ağır geçti benim için...her akşam işten geldiğimde defterimi alıp çizgi çizdim çocuk gibi...şimdi öylemi bilmiyorum..bize öyle öğretmişlerdi...önce çizgiler,sonra harfler....işte aynen öyle çalıştım...çoğu kez çizerken,daha doğrusu çizmeye çalışırken ağladım....ama öğrendim...bununla yaşamayı ve buna rağmen yaşamayı.....


sadece çizgi çizmekle kalmadım....tekrar resim yapmaya da başladım.....kendime kesik çizgilerle resim yapmayı öğrettim....kalemi daha farklı kullanmayı....yapamadıklarıma değil,yapabildiklerime odaklanmayı....geçen hafta bunu instagram da yayınladım...gelen yorumların kıymetini anlatamam...ya da her bir beğenmenin ne kadar önemli olduğunu.....bu yeni doğan kalemime yapılan bir beğenmeydi benim için...yeni bir ben'e....


ertesi gün de bunu yayınladım...bir sonraki gün de bitmişini yayınlamayı planlamıştım ama olmadı....tıkandım...aylardır bir çocuk gibi çalıştığım için sanki bitince bir daha yapamayacakmışım gibi geldi...korkuya kapıldım...bitiremedim....


çevreye baktığınız zaman tanıdıklar görürsün ya...tanıdık gelir,bilirsin...bir hukukun vardır...bir paylaşmışlığın...ama aslında en tanıdık kişi bile tanımaktan çok uzaktır....insan kendi kimyasına,kapasitesine bile bu kadar uzakken bir başkasını nasıl bilsin....her an bir şeyler değişiyor içimizde ya da hayatımızda....adapte olmak kimi zaman çok zor bir hal alıyor ama öğreniyor insan...herşeye rağmen....hatta kendine rağmen....


resim yaptığım bu kadar yıl boyunca hem çizgilerini bu kadar beğenmediğim ama bu kadar kıymetli olan başka hiç bir resmim olmamıştı....içinde daha bir sürü anlatılacak şey var aslında ama bildiğim tek şey var ki o da bu kadının bakışlarında hepsinin var olduğu.....

şükredin...yapabildiğiniz basit şeyler için....hayatımız basit gördüğümüz şeylerin toplamından oluşuyorsa bir şeyler üzerinde çok da fazla düşünmeye hacet yok....

ve hiç bir şey öğrenilemez ya da aşılamaz değil...sanırım nasıl baktığınla yakından ilişkili....

lütfen bu konuyu düşünün...hiç değilse bir kaç dakika...

herkese kendini tanıma ve anlama yolunda aydınlık bir gece diliyorum efendim....


You Might Also Like

38 yorum:

  1. Gerçekten çok doğru şeyleri,ne de güzel içtenlikle paylaşmıştım,sağlıkla ve mutluluklar...

    YanıtlaSil
  2. gercekten cok güzel olmuş.. hem o bakışlar hemde bu post çok anlamlı. ellerinize yüreğinize sağlık

    YanıtlaSil
  3. O zaman yürekten bir hoşgeldin bu kadına...

    YanıtlaSil
  4. öncelikle geçmiş olsun diyorum..Üzüldüm sağlık durumunuza..Ama çok şükür bunada diyorum..
    Haklısınız bazen bişeylerin farkına varamıyoruz..İllaki bişeyler yaşayınca yada yaşayanları görünce farkedebiliyoruz.İnsanoğluyuz işte..
    ellerinize sağlık çok güzel bir çizim olmuş..çizim yapanlara ve yaptıklarına bayılıyorum..Bende çizmeyi seviyorum çünkü..ama bayadır küsmüşüm çizime..
    Hayatta hiçbişey imkansız değildir..Güzellikler her daim bizimle olsun :)

    YanıtlaSil
  5. zevkle okudum.harika bir post olmuş.paylaştığın ve farkındalık yarattığın için ayrıca teşekkürler...sevgiler...

    YanıtlaSil
  6. tebrikler bir resim öğretmeni olarak bayıldım o bakışlarda ki derinlik ışık gölge çok ama çok başarılı resme devam edin elinize sağlık

    YanıtlaSil
  7. Sevgili Turncuoda, hatırlıyorum da sizi ilk bulduğumda blogunuzun bütün sayfalarını dolaşmış, ilgiyle okumuştum.Size bunu böylece yorum olarak da bırakmıştım. HAYRANINIZım şu anda burda bunu paylaştığınız için,her şey için,iyiki arkadaşlarınız sizi buraya geri döndermiş de çok uzaklarda birisi olan ben de bunu şu anda okuma şansına sahip oldum.Böyle ağır dönemden geçmek zaman zaman bazılarımızın nasibinde varmış yada başka bir deyişle kendi-kendimizi doğurmak...Acı çekeriz evet ama yeni öz-ben eninde sonunda bizi mutlu edecektir bunu biliyorum... Sizin azametinize,iradenizle,kalbinizin güzelliyile içinizdeki şifa güçlerini de çıkaracağından eminim.Ha dıştan, ha başka ülkeden ha bir yerlerden fark etmez. Aslında yabancı sadece satır aralarında tanıdığınız birisine bunu yazmak çok garip ama, orda uzaklarda bir yerlerde olmanız bilmem çok başka bir duygu.Bize varlığımız için şükr etmemiz gerektiğini bir kez daha hatırlattığınız için teşekkür ediyorum ve hep oralarda - buralarda bir yerlerde olmanızı diliyorum❤

    YanıtlaSil
  8. Sibelcim, yüreğimin en derinlerine etki ettin sabah sabah. Resime bakınca, ben bu kadını tanıyorum dedim. Ne kadar gerçek, ne kadar anlamlı bakan gözler. Bir çizgiden çok daha öte diye geçirdim içimden.
    Kulağının % 50 si mi?
    Benim her ikiside %60
    Şükret arkadaşım haline diyeceğim ama sen zaten şükür bilen insansın şu kısacık zamanda tanıdığım kadarı ile bir deryasın. Bir sen var senden içeri, bir ben var benden içeri.
    Yazını çok beğendim, kendi kendime dedim ki bak yalnız değilsin. Kulaklarımın durumuna gelince, benim ki uzun hikaye. Çocuklukta ortaya çıkan ve sonra aniden ortadan kaybolan, 40 yaşına geldiğimde de, uzun zamandır görmediğim ve menfaati için birden bire ortaya çıkan bir akraba gibi.
    Kulaklıklarımla idare ediyorum şu an.
    Bir karşılaşırsak, anlatacak ne çok şey var birbirimize.
    Burayı doldurmayayım.
    Sana sevgi, sana selam. Yürekten.

    YanıtlaSil
  9. merhaba
    pazartesi sendromu yaşadığım saatlerde okudum yazını ve utandım kendimden :) azmine hayranım :)

    YanıtlaSil
  10. Okurken bir tuhaf oldum. Hem duygulandım, hem düşündüm.. Ve şu an hem çok şey söylemek istiyorum hem de ne diyeceğimi bilemiyorum. İyi ki yazmışsın bu yazıyı.. Ve iyi ki çizmişsin o kadını.. Sen gercek bir sanatçısın..

    YanıtlaSil
  11. Bazen çok ufak şeylerin, dışardan bakıldığında belki kimileri için farkedilmeyecek basitlikte şeylerin bizim için önemi ne kadar büyük oluyor değil mi...? Çoğu zaman da kıymetlerini tatsız bir şekilde anlıyoruz malesef.. Bazılarına çok klişe geliyor ama aslında aldığımız her nefes bir mucizeyi yaşıyoruz. Yaşadığın sıkıntılar için çok üzgünüm Sibelcim ama sana birşeyleri kazandırmış olması hiç olmazsa güzel bir avuntu.
    Çok çok geçmiş olsun!..

    YanıtlaSil
  12. Sibelcim, bir kez daha geçmiş olsun ve bir kez daha tebrik ederim hem bu güzel yazı için , hem insana ışık tutan azmin için. Seni, yaptığın her şeyi, yazıdığın her yazıyı seviyorum yav :)) selamlar, sevgiler

    YanıtlaSil
  13. Sibeeeeel,
    hiçbir tesadüf tesadüfen olmazmış.Bir şeyler ,olacak birşeyleri hazırlamak için olurmuş. Ardında hikmetler gizlenirmiş.
    Çoğumuz böyle şeylerin büyüğünden bile ders çıkarmazken senin gibi içini gören,dışını gören,çevresini ,dünyasını gören , yorumlayan insanlar için külfet sandığımız her şeyin NİMET olduğunu uzun vadede göreceğimizi söyleyebilirim.
    O ki sen zaten satırlarında ve satırlarının arkasında,o güzel gözlerde okuduğumca çok şey anlamış ve anlatmışsın.
    Resimden anladığım kadar ki biraz anlarım;çizgilerin ve yeni tarz çalışman çok başarılı. estetik yerinde.Duygu fışkırıyor zaten.İki ayda ciddi bir engeli aşıp böyle çizebilmek ,şaşırtıcı. Sibel yakın olup seni bizzat tanımayı çok isterdim. Siz gençler benim zmzn zmzn çöken moralimi düzeltiyor ülkem ve insanlık adına slan umudumu tazeliyorsunuz.
    Geçmiş olsun. Çektiklerine çok üzüldüğümü söylemeden bir sürü yazmışım ama sen herşeye rağmen seni sen yapan sevinçlerinin de acılarının farkındasın. Allaha emanet ol.Allah yolunu açık etsin. Biliyorum ki hangi konumda olursan ol ve ne yaparsan yap sen hep çevrene de yansıyacak ışığınla _-çok düşündüm kelime bulamadım-_ bambaşka olacaksın:)

    YanıtlaSil
  14. herşey gözlerinde gerçekten. hikayesini bu kadar iyi anlatamazdı başka bir resim. daha uzun yıllar korkmadan, keyifle resim yapabilmen dileğiyle Sibel'cim. sevgiler...

    YanıtlaSil
  15. çok güzel olmuş ellerinize sağlık özellikle gözler insanı derinden etkiliyor bence yaşadığınız her şeyi yansıtmışsınız resme gözler insanın içine işliyor ilk önce hüzün duygusunu uyandırsada sonra bir anlamsızlaşıp ardından insana kendine gel neye sahip olduklarının bilincine var der gibi resimlerinizin biran önce yenilerinin gelmesini dört gözle bekliyorum bu arada büyük geçmiş olsun allah daha beterlerinden esirgesin diyorum kendinize iyi bakın

    YanıtlaSil
  16. resimden anlamıyorum. sadece bakarım ve güzel olmuş veya olmamış derim. resimleriniz bana güzel göründü; siz beğenmeseniz de. ve onlar nasıl bakışlar ki, kendine çekiyor, sadece gözlere odaklandırıyor... sanki karşımda gibi, sanki bir kağıttaki resim değil gibi. Siz çok güçlüsünüz. Bana göre tüm bunlar, bunun emaresi. Ağlamak da gülmek gibi, bizim için, bizden... Belki o da güçlendiriyor olabilir.
    Ellerinize, kaleminize afiyet :)

    YanıtlaSil
  17. içim ürperdi o bakışlardan birazdan bilgisayardan çıkıverecekmiş de hayati önem taşıyan bir şeyi kulağıma fısıldayıverecekmiş gibi bakıyor.

    YanıtlaSil
  18. Buna benzer bir hikaye ,bir yazı bir yaşanmışlıkla her karşılaştığımda öyle bir utanç kaplıyorki içimi...Her sızlanışım için,yolunda gitmeyen bir işime kızgınlığım için,memnuniyetsizliklerim için.
    Çok şükürki bu duygularımda bir kadar ölçülüdür isyan noktasına getirmem hiçbirşeyi hemen silkelenirim.Buna rağmen çok utanırım basit,zaten öyle olması gerekiyormuş gibi gördüğümüz birçok şeyin aslında ne büyük nimet olduğunu her farkedişimde....
    Seni herzamankinden daha fazla kucaklıyorum Sibelcim.Azmin,yeteneklerin ve güzel paylaşımın için....

    YanıtlaSil
  19. Canım benim, Senile ben değer verilen şeylere harcanılan zamanın asla boşa geçirilmemiş zaman olduğunu, zevkle ve isteyerek yapılan şeylerin insanı nekadar mutlu ettiğini,neticesi ile güzel şeylerin ortaya çıkacağına inanmanın çok değerli olduğunu... yani kısacağı inanarak başlanan şeylerin birgün gelip neticeye ulaşıldığını öğrendim. Bu değerli ve bizlerle paylaşıp her bir adımını aştığın bu resim,sanki yaşlansa dahi hala öğüt veren bir anne baba gibi hissettirdi bana.Azim ve kararlılık bu olsa gerek bazen normal hayatın monotonluğuna kaptırıp rahat ve zaman kaybından kaçınıyoruz ancak elimizdeki değerleri kaybedince anlıyoruz. Sen bu örneği kırmak için harika bir örneksin.Kısacası Harikasınnnnnn

    YanıtlaSil
  20. arkadaşım huzurlu göz yaşları aktırdım ellerime, içime.

    YanıtlaSil
  21. Yazdıklarınızı hissettim okurken, çok tanıdık geldiler üstelik, farkli hikayeler,benzer farkındalıklar.
    Çıktısını almak istiyorum resminizin, her baktığımda hatırlamak için..
    izninizle..
    Sevgiler
    Zerrin

    YanıtlaSil
  22. Farkında olmak... Güçlü kalmak ... Bunlar her yüreğin harcı değil...
    İşte bu yürek ilk günden beri gıpta ettiğim...
    İşte bu kadın en içten CANIM dediğim...
    Canıma cansın Sibelim...

    YanıtlaSil
  23. Söylemiştim dememe gerek var mı bilmiyorum,harikasın ellerine,bu resmi bize göstermeni sağlayan tüm uzuvlarına sağlık :) İşitme kaybı..ne alaka diyeceksin 15 gündür yaz gribi oldum,ve o süre zarfında kulaklarım sürekli tıkalıydı.Gerçekten hiç düşünmediğim birşeydi ve o sürede ne kadar zor bir durum olduğunu farkettim.İçten içe engelli insanların aslında ne kadar da sabırlı olduklarını düşündüm.Gerçekten bazı şeyleri sorgulamamak akışına bırakmak gerekiyor,sevgilerimle

    YanıtlaSil
  24. muhteşem bir yazı ve paylaşım olmuş,söylediklerinin her zerresine katılıyorum ve en az günde 5 kez şükrediyorum.insan düşününce anlayamıyor ama bir burnun tıkansa nefes almanın kıymetini anlayabiliyor.
    resime dönmene ve bu harikaaaaaaa resmi yapmana çok sevindim.eğer içinde bu yetenek varsa bence sadece bir süreliğine bastırılır ama asla sonsuza dek üstü kapanamaz.nitekimde böyle olmuş...yeni paylaşacağın resimlerinide sabırsızlıkla bekliyor olacağım...sevgiler...:)

    YanıtlaSil
  25. Sevgili Sibel, bizi öldürmeyen şey daha da güçlendirir derler ya, sen bunun en canlı örneğisin ve tek kelime ile harikasın...Hiç tanışmamış olsak da seni seviyorum blog arkadaşım...

    YanıtlaSil
  26. Sihirli kelime: sevmek..Sevgili Turuncu Oda çok geçmiş olsun...sevgilerimle

    YanıtlaSil
  27. hepsini tek tek cevaplamak isterdim ama bu kez toptan teşekkür etmek daha uygun olur gibi geldi...hem daha fazla demagoji yapmayayım dedim :)) hepinize desteğiniz ve tüm güzel sözleriniz için çok çok teşekkür ederim...sadece bu olayla değil,başka başka olaylarla hayatımın komple değiştiği şu günlerde ilaç gibi geldi yorumlarınız...iyi ki varsınız ...

    YanıtlaSil
  28. merhaba ablacığım :) Haftasonu odamı kelebeklerle süsledim. Tam 84 kelebek çizip kestim çizip kestim. geridönüşüm projesi oldu benim için, neyse konumuz bu değil. kelebekleri çizerken of puf ettim bu kadar şey çizilir mi diye. Sonra yazını okuyunca utandım kendimden, dediklerimden. Artık her projeme dört elle sarılıp usanmadan bitireceğim :) Ellerine sağlık, resmin de mükemmel olmuş :)

    YanıtlaSil
  29. Ayy ben bu blogvine alışamadım. Takip ettiğim bloglarda çoğu şeyi kaçırıuotum veya geç haverdar oluyorum. Öncelikle çok geçmiş olsun Sibelcim. Ama çizmeye devam, işe güce, üretmeye devam:))

    YanıtlaSil
  30. adsız çok teşekkür ederim:)) kelebeklerine her baktığında sabır gelsin artık aklına...sevgiler

    lolipum çok teşekkürler arkadaşım...öpüyorum

    YanıtlaSil
  31. Bu öğle arasında işyerime yürürken bunu düşünmüştüm ben de...şükretmek..elindekileri bilmek anlamak...
    umarım daha nice içi huzurlu şeyler çizersiniz
    http://loveandsmile.wordpress.com/

    YanıtlaSil
  32. Sibel Hanım merhaba,
    Ben blogunuzdan bir okurum sayesinde haberdar oldum, bu yazının linkini göndermiş okumam için..
    Uzun yazdım diyorsunuz ama ben bir solukta okudum yazdıklarınızı, bir kez daha gülümsedim kendi kendime..zira ben sahip olduğum herşeye şükrederim, hatta hergün görebildiğim harika deniz manzarasına, evdeki sıcak suya bile..öyle günlük "şükür egzersizleri"m vardır:)

    Resime meraklı biri olarak hayranlıkla baktım çizdiklerinize, çok hoş..ben de sizin kadar güzel resim yapmayı çok isterdim ama sanırım böyle bir yeteneğim yok:)

    Size acil şifalar diliyorum, çok geçmiş olsun..
    Sevgiler

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. smyrne talya çok çok teşekkürler:)) bu olay benden bir şey götürmüş gibi görünse de bana o kadar çok şey getirdi ki artık bir kaza gibi görünmüyor bana...sevgiler

      Sil
  33. yetenek her zaman hayranlık duyduğum bir olgudur ama ondan daha çok hayran olduğum insan azmi ve harcadığı emektir ve emek benim için kutsaldır.emeğinize sağlık

    YanıtlaSil
  34. Ben ne diyeyim?Harikasınız,sizi bu gün buldum ve bloğuma ekledim.Hem de adaşız.Sevgiler.http://sibelincicekleri.wordpress.com/

    YanıtlaSil